Το βορειότερο χωριό της Ευρυτανίας και του δήμου Αγράφων. Ποιμενικό που κάποτε έσφυζε από χιλιάδες γιδοπρόβατα. Εκτός της απαράμιλλης ομορφιάς του, έχει να επιδείξει και πολλά αξιοθέατα.

Νότια της ράχης "Κλεφτογιάννη", βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας. Είναι το απομεινάρι της παλιάς μονής του 17ου ίσως και προγενέστερου αιώνα αφιερωμένη στην Κοίμηση Της Θεοτόκου. Έχει αξιόλογες τοιχογραφίες του 1644. Εδώ μαθήτευσε για τέσσερα χρόνια (1614-1618) μικρό παιδί ο Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός. Λίγο πιο πάνω (ανατολικά), υπάρχει κι άλλο εκκλησάκι, αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό Της Θεοτόκου και ίσως είναι της ίδιας περιόδου.

Στην συνοικία Άγιο Δημήτριο, υπάρχει ο αξιόλογος ομώνυμος ναός του 1450. Μέσα του φυλάσσεται τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού. Στις 14 Σεπτεμβρίου οι Αγραφιώτες γιορτάζουν με μεγάλη λαμπρότητα. Εδώ επίσης, το 1944 λειτούργησε Παιδαγωγικό Φροντιστήριο Στερεάς της Π.Ε.Ε.Α. (Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης).

Βόρεια του χωριού η Αφωρισμένη (1810μ.). Δεν λέγεται τυχαία έτσι. Την αφόρισε το 1777 περίπου ο εθνεγέρτης Κοσμάς ο Αιτωλός. Περνούσε από κει, όταν οι τσοπάνηδες άφησαν τα σκυλιά τους να ορμήξουν στον "άγνωστο" ρασοφόρο. Πρόβατα και τσοπάνηδες μαρμάρωσαν. Έκτοτε δεν στέριωσε κοπάδι που θα περάσει από εκεί.

Νότια του χωριού, στο Τροβατιανό το ρέμα υπάρχει η "Πιασμένη Γη". Ένα γεωλογικό φαινόμενο όπου για είκοσι μέτρα περίπου, περνά υπόγεια το ρέμα.